Lactose intolerantie, kun je daar eigenlijk overheen groeien?

Kun je écht over je lactose intolerantie heen groeien?

Vaak krijg ik via Blij Lactosevrij mooie, ontroerende en bijzondere verhalen te horen van mensen met een lactose intolerantie. Zo ook het verhaal van Ingrid. Zij heeft een hele leuke blog Blogs By Ingrid, had jarenlang last van een lactose intolerantie en bij haar zijn de lactose intolerantie-klachten sterk verminderd. Ze heeft er bijna geen last meer van! Hoe dat kan? Lees dan gauw verder en neem een kijkje in haar leven.

Ik ben Ingrid

Om maar gelijk met de deur in huis te vallen: ik ben Ingrid en lactose intolerant. Dat wist ik lange tijd niet en de klachten zijn niet altijd duidelijk aanwezig geweest. Op dit moment – ik ben nu 38 – gaat het heel goed en kan ik bijna alles eten wat ik wil. Maar dat is anders geweest en soms ook best lastig. Daarom leek het me goed om je mee te nemen in mijn leven en hoe lactose intolerantie daarin een rol speelt.

Kind

Als kind had ik veel last van buikpijn. Zelf kan ik me dat niet echt goed meer herinneren maar van mijn moeder weet ik dat ze soms radeloos was. Continu klachten van buikpijn en ontlasting die soms zoals zij zegt “ wel stopverf leek”. En dan niet een weekje of iets langer ziek maar gewoon een jaar lang steeds weer die klachten. Ik weet niet of in die tijd lactose intolerantie al zo ingeburgerd was als nu. Volgens mij niet. Ik ben er in ieder geval nooit op getest. Ik heb ook geen onderzoeken of zo gehad verder. Het werd afgedaan als een fase waar ik wel overheen zou groeien.

Op kamers

Toen ik 18 was ging ik studeren en op kamers. Een super ervaring. Maar er brak een periode aan van veel vage klachten. Veel buikpijn en diarree. Wel van alles eten en drinken en niks aankomen. Nou was ik natuurlijk blij met maatje 34, maar heel gezond voelde ik me niet altijd. En als ik dan buikpijn had, kon ik ook heel erg liggen te trillen in bed. Uiteindelijk, ik weet niet meer wat het moment was waarop ik het besloot, hebben we toch bij de huisarts aangedrongen op verder onderzoek. Ik was toen een jaar of 20, denk ik.

Onderzoek en diagnose

Ik moest naar de internist. Ik kreeg verschillende onderzoeken, de een nog vervelender dan de ander. Denk aan een darm- en een maagonderzoek. Met slangen en camera’s in je lichaam op zoek naar wat er mis is. Uit bloedonderzoek bleek dat ik een laag ijzergehalte had en een fors tekort aan vitamine B12. Dat laatste is opvallend in de Westerse wereld. Ik ben geen vegetariër en volgens de arts moest je wel heel slecht eten wilde je niet voldoende vitamine B12 binnen krijgen. Dus weer een onderzoek waaruit later zou blijken dat mijn lichaam gewoon weigerde deze vitamine op te nemen en dit weer leidde tot ijzer tekort. IJzerpillen en twee wekelijkse spuiten met B12 waren de oplossing.

Daarnaast kreeg ik de blaastest om lactose intolerantie vast te stellen. Het begon met een nulmeting van de waarde die ze meten aan de hand van je uitgeademde lucht. Die waarde was bij mij al hoog. Vervolgens kreeg je een kleine hoeveelheid lactose te drinken en moest je drie uur lang om het kwartier weer blazen. Mijn waardes schoten omhoog. En na 3 metingen mocht ik naar huis. Het was een hele duidelijke lactose intolerantie. De verpleegster vroeg me nog of ik me wel goed voelde. Ik ben naar huis gefietst en heb daarna beroerd op het toilet gezeten.

Toen was daar dus de diagnose lactose intolerant. Het ijzer- en B12 tekort werden opgelost en kwamen waarschijnlijk voort uit ontregelde darmen en voor de rest konden ze niks bijzonders vinden. Ik bleef wel onder controle staan bij de huisarts voor de ijzer- en B12 waardes en voor de rest moest ik maar opletten met wat ik at.

En dan

En dan moet je verder. Nu ben ik geen enorme melk liefhebber. Ik drink bijvoorbeeld geen melk bij het ontbijt of de lunch. Maar ik hou wel van toetjes, kaas, chocola en andere (zuivel)producten waar melk in zit. Via het Voedingcentrum en op internet las ik over lactose intolerantie en waar ik op moest letten. Via de apotheek kreeg ik KeruTabs. Deze pillen bevatten het natuurlijke enzym lactase en hierdoor kon ik toch melkproducten eten. Dat was wel een uitkomst.

Een hele tijd heb ik heel erg gelet op wat ik at en nam ik KeruTabs wanneer ik bijvoorbeeld een toetje at. Dit ging eigenlijk heel goed. Het leek ook of mijn darmen en de rest van mijn lichaam daardoor tot rust kwamen. En na verloop van tijd gebruikte ik steeds minder KeruTabs en probeerde ik steeds meer melk producten te eten. Waar ik in het begin echt moest opletten wat ik dan op een dag at. Zo kon ik bijvoorbeeld van pannenkoeken, een saus waar melk in zat of een milkshake of softijsje echt last hebben. Maar het ging steeds beter. Het is nu zelfs zo dat ik eigenlijk eet wat ik wil en dat het met mijn darmen heel goed gaat. Ik kan een lekker toetje eten, zoals yoghurt met granola en fruit of een lekkere reep chocolade. Slechts af en toe heb ik nog echt last en meestal kan ik dan wel nagaan wat ik gegeten heb en waar het dus aan lag.

Ben ik er over heen gegroeid?

Ik weet het niet. Het lijkt er op. Maar er speelt meer mee. Voor mijn gevoel waren mijn darmen helemaal van slag en kwam dat mede doordat we niet wisten wat de oorzaak was. Ik kon bijvoorbeeld een dag heel veel last hebben en wanneer ik me dan weer beter voelde, dan at ik iets lekkers (met melk) en dan ging het weer mis. Maar de relatie met melk was nooit eerder gelegd. En zo bleven mijn darmen maar onrustig. Toen dat verholpen was door op te letten met eten en het gebruik van KeruTabs kon ik langzaamaan weer melk producten gaan eten en konden mijn darmen daar weer aan wennen.

Ik wilde dit verhaal graag delen om te laten zien dat lactose intolerantie niet het einde van de wereld is en dat – zoals in mijn geval – de klachten ook sterk kunnen verminderen. Hartelijke groet, Ingrid!

Benieuwd naar nóg meer verhalen van Ingrid? Volg haar op Blogsbyingrid.wordpress.com, www.instagram.com/blogsbyingrid of www.facebook.com/blogsbyingrid